Biseda mes Arsimit dhe Ilirit vazhdon ende, ku të dy djemtë flasin për marrëdhëniet në çift që mund të kenë banorët jashtë shtëpisë e ndërkohë janë duke krijuar një tjetër raport brenda. Ata marrin shembull Joanën, ku Arsimi e ka pyetur nëse ajo e dashuron personin që ka lënë jashtë dhe që e konsideron të dashur, dhe që Joana është përgjigjur: “E dua”. Djemtë bëjnë një diferencim midis fjalës “dashuroj” dhe “dua”, pasi sipas tyre, mund të dashurosh një shok, një shoqe, një të afërm, por mund të dashurosh vetëm një person. Iliri dyshon për faktin që Joana mund të jetë vërtet e lidhur, pasi i bën përshtypje lirshmëria e saj me Anaidin. “Sado liberal të ishte ai i dashuri, nuk do të mund të pranonte sjelljen e saj”, shprehet Iliri.
Iliri fillon të flasë për veten dhe karakterin e tij dhe sqaron se ai mund të duket indiferent ndaj shumë situatave, por mban gjithçka brenda dhe në një moment “shpërthen”. “Unë jam shumë indiferent ndaj ca situatave që krijohen brenda shtëpisë dhe mendoj planet e mia. Mund të jem si trofta që ecën kundër ujit”, shprehet Iliri për veten. Ai tregon se karakteri i tij ka ndryshuar tani dhe se ai është mësuar që situatat apo veprimet që nuk i pëlqejnë, t’i tregojë dhe jo t’i mbajë përbrenda, pasi mendon se është në të keq të vetes fakti që mund të mos i shprehësh gjërat që nuk të pëlqejnë apo që të shqetësojnë. Më pas Iliri tregon për jetesën e tij në Itali dhe njerëzit e tij më të afërt. Të dy tregojnë ngjarje nga jeta për disa minuta, ku asnjëri nga banorët e tjerë nuk del për t’i ndërprerë. Pas pak, duket se bisedat e tyre kanë mbaruar e fillojnë të bëjnë shaka e të qeshin, ndërkohë që del Marselini e më pas vajzat afër pishinës dhe të dy djemtë vendosin të hyjnë brenda.
